Dekur, dekur, dekur...mmmh...

Ég fór í andlitsbað í dag. Kannski finnst ykkur það ekki merkilegt, en mér finnst það! Á mínum þrjátíu árum hef ég ALDREI farið og látið dekra við mig neins staðar, aldrei látið lita og plokka augabrúnir/-hár, aldrei látið þvo mér um hárið og fá hársvörðsnudd í klippingu, aldrei farið í nudd, aldrei, aldrei, aldrei... En svo fékk ég semsagt gjafakort í þetta dekur þegar ég varð þrítug og það dagaði nánast uppi í veskinu mínu, rann eiginlega út í janúar, en þær voru ekkert að æsa sig yfir því þegar ég loksins dru**aðist til að hringja og panta tíma.

Þetta var æði! Þ.e. um leið og ég loksins náði að slaka á þarna á bekknum... Til að byrja með lá ég beinstíf og beið þess að stúlkan myndi lita augabrúnirnar kolsvartar og plokka þær svo niður í örmjó strik.. Þetta var minn stærsti kvíði svo ég bað hana ofurpent að hafa þær ekki of dökkar. "Ekkert mál" sagði hún svo undurblítt og rólega að mér hálfbrá, veit ekki hverju ég bjóst við, að hún væri e-r súpergella sem meikar ekki að láta svona "kellingar" (afsakið, ég er nýlega komin með aldurskomplexa, en það hlýtur að líða hjá...) skipa sér fyrir eða e-ð?? Nei, hún var svo róleg og þægileg í framkomu að mér fór fljótlega að líða aðeins betur.

Svo var það kvíðahnútur nr. tvö: ég var alveg viss um að þetta efni sem maður notar til að lita augnhárin færi inn í augun á mér. Ég hef alltaf gert þetta bara sjálf, aldrei treyst mínum bestu vinkonum einu sinni til að lita þau... En auðvitað fór þetta ekki svo illa. Stúlkan hefur nú gert þetta nokkrum sinnum og kann greinilega til verka því ég fann varla fyrir þessu..

Þriðji kvíðahnúturinn var eiginlega ekki neinn kvíðahnútur beinlínis, meira svona feimni við það að liggja eins og klessa og láta e-ja ókunna manneskju dekra við mann.. Það situr svo í manni að maður eigi að hjálpa til. Svona "Á ég ekki að velgja handklæðin, þá getur þú blandað þetta andlitskrem á meðan!"-dæmi. Þess vegna ætti ég erfitt með að ráða til mín manneskju að þrífa hjá mér, ég þyrfti þá að vera búin að taka til daginn áður svo það væri nú ekki allt í skít og drasli þegar hún kæmi!

Aftur að dekrinu. Þegar hún var búin að lita og plokka og strjúka e-um kremum í andlitið á mér fór hún út stundarkorn til að leyfa mér að "bara liggja og slaka á". Vá, hvað það var undarlegt! En jú, þarna lá ég hreyfingalaus eins og spýta með allskonar heilabrot og hugsanir á fullu í höfðinu á mér, svona úr því líkaminn aðhafðist ekkert þurfti heilinn greinilega að bæta upp fyrir það.. Svo kom hún inn aftur og nuddaði andlitið með e-um bursta (Exfoliating býst ég við?!) og það var ósköp notalegt. Þegar hér var komið sögu var ég loksins aðeins farin að slaka á. Punkturinn yfir i-ið var svo nuddið! Mmm, að liggja slakur og láta nudda herðar og uppúr er held ég toppurinn á tilverunni! Þarna sló heilinn loksins út og varð jafn mjúkur og smjör í sólskini... Eftir allt nuddið leyfði hún mér aftur að "bara liggja og slaka á". Og í þetta skiptið gerði ég það virkilega, munaði minnstu að ég sofnaði! Svei mér þá, ég held reyndar að ég hafi dottað smástund...

Þegar þessu var öllu lokið var ég svo með krem í toppinum og hárið allt í flækju eftir hársvörðsnuddið en mér stóð slétt á sama um það, muna bara næst að taka með sér bursta! Afslöppuð var ég a.m.k! Slök og fín allt þar til ég sótti mín yndislegu afkvæmi sem voru í pössun hjá ömmu og afa... Fimm mínútum eftir endurfundi okkar fór einn í fýlu, einn að grenja, einn reyndar kyssti mig og knúsaði, (auðvitað rétt á meðan ég var að díla við hina tvo svo ég náði varla að njóta þess..) Sá yngsti var á meðan sofandi úti í bíl því hann hafði verið með mér í bænum og í pössun hjá systur minni og gert henni lífið aðeins flóknara fyrsta klukkutímann eftir að ég "yfirgaf" hann hjá henni. En hann var sæll og glaður þegar ég kom aftur!

Já, ég held ég hafi alveg átt það skilið að fá smá dekur, smá breik frá daglega amstrinu. Mér finnst reyndar að þetta ætti að vera skylda fyrir alla svona einu sinni á ári a.m.k... 

Svo eru strákarnir nú ekki alltaf svona "skemmtilegir" eins og ég lýsti þeim hér að ofan. Þeir eru oftast bara góðir. T.d. eru þeir allir yndislegir í þessum skrifuðu orðum, steinsofandi í bólunum sínum!

Andlit í strætó...

Ég hef alltaf verið heilluð af fólki. Öllu fólki.  

Á strætóárum mínum (sem voru ANSI mörg, eina ástæðan fyrir að ég tek ekki strætó í dag er sú að ég bý úti á landi=engar strætóleiðir í boði... ), þegar ég sat grútmygluð og nývöknuð í fimmunni á leið í skólann, þá þótti mér svo vænt um ferðafélaga mína. Fólk sem ég þekkti nákvæmlega ekki neitt. Sumir voru náttúrulega "fastagestir" eins og ég, svo ég sá þau á hverjum morgni, aðrir höfðu ný andlit í andlitasafnið mitt. "Fastagestina" þekkti ég, á minn hátt. Konan sem kom inn hjá sjoppunni á hverjum morgni t.d. var jafnan vel til höfð svo ég ímyndaði mér að hún væri kannski svoldið rík, í góðri vinnu og ætti gáfuð börn sem væru alltaf góð við labradorinn þeirra. Svo á hinum enda skalans var kona sem var alltaf í ljótri grárri ullarkápu sem hafði séð betri tíð. Á höfðinu hafði hún e-s konar heimaprjónaða alpahúfu og hárið á henni var alltaf fitugt. Ég var nokkuð viss um að hún byggi ein með kettina sína í kjallaraíbúð í Litla Skerjó. Mér fannst ekkert endilega að sú síðarnefnda væri verri en hin, fólk er misjafnt og það er gott! 

Sem betur fer er ég alin upp við það að allir sem komu inn á okkar heimili sem gestir fengu sömu móttökur, háir sem lágir og af öllum þjóðfélagsstigum. A.m.k. upplifði ég það þannig og það vil ég taka með mér í þessu lífi.  

Ef ég sá gamla konu sitja á bekk niðri í bæ og horfa á endurnar (já, þá voru ENDUR á Tjörninni!!) þá hugsaði ég mikið um hvað hún væri búin að upplifa. Var maðurinn hennar enn á lífi? Ef hann var dáinn, sat hún þá þarna og hugsaði um hann? Fóru þau e.t.v. saman niður að tjörn og gáfu öndunum brauð þegar þau voru að draga sig saman? Héldust í hendur og horfðu brosandi og ástfangin á hvort annað? Voru þau hamingjusöm saman seinna í lífinu? Kannski ekki. Kannski var sambandið stormasamt og slæmt. Kannski var hún alls ekki að hugsa um manninn sem hún giftist, heldur manninn sem hún sleppti takinu á… 

Svo sat ég á kaffihúsum líka, það tilheyrir aldrinum. Þar sá ég kannski par sitja saman við borð og tala saman. Hlæja. Voru þau par eða bara góðir vinir? Hann var eflaust hrifinn af henni, (enda sæt stelpa) en hún leit á hann sem ”einn af stelpunum”. Gat sagt honum allt, spurt hann út í af hverju strákar eru eins og þeir eru, algerlega óvitandi hversu sárt honum fannst að heyra um hennar ástarmál og ævintýri. Eða öfugt. Hvernig hún smároðnaði af og til þegar hann leit beint í augun á henni benti til þess…   

Svona sat ég semsagt í strætó, á kaffihúsum, í skólanum, í biðröðum, í sundi, hvar sem er og bjó til ævisögur fólks sem ég þekkti ekki neitt. Hver veit, kannski bjó ég til sögu um ÞIG!!??!

 

Get your motor runnin'

Ég ætla sko að læra á mótorhjól þegar ég verð stór og börnin flogin úr hreiðrinu!!

Bifhjólaástríða breiðist út

Óður til hamingjunnar

Eru ekki allir að leita að hamingjunni?

Þegar ég var yngri áttaði ég mig ekki á því að "hamingjan" er ekki ástand sem maður öðlast og heldur um ókomna framtíð. Ég hélt að ef maður fyndi þann rétta hlyti maður að verða hamingjusamur/söm. Eða að þegar maður eignaðist barn. Eða þegar maður...

Ég var að hugsa um hamingjuna í gærkvöldi og rifja upp ýmsar hamingjustundir í lífinu. Ég er nefnilega fyrir löngu búin að komast að því að öll litlu (og sum stór líka) augnablikin þegar allt er e-n vegin fullkomið eru "hamingjan".

Þegar ég fékk drengina í fangið þegar þeir voru nýfæddir. Að sjá þessar verur sem höfðu stækkað og vaxið innan í mér, sem höfðu spriklað og sparkað í bumbunni. Að heilsa þeim í allra fyrsta sinn, augliti til auglits. Yndislegt.

Þegar drengirnir eru að leika sér með bílana sína og tala fyrir alla litlu ímynduðu karlana sem eru að keyra þá. Lágmæltir og algerlega í þessum leikheimi sem er svo tær og hreinn og beinn. Yndislegt.

Þegar drengirnir eru sofnaðir, liggja svo slakir, mjúkir og heitir og búnir að sparka af sér sænginni eins og venjulega. Sakleysið geislar af þeim og andardrátturinn er svo reglulegur. Yndislegt.

Þegar ég ligg í fanginu á manninum uppi í sófa og horfi á varirnar á honum hreyfast þegar hann talar. Heyri hjartað í honum slá og fnn ylinn af líkama hans. Yndislegt.

Þegar það er kyrrt sumarsíðdegi og ég stend við þvottasnúruna með ilmandi, nýþveginn þvottinn og hengi hann upp. Samblönduð lykt af sumri, nýslegnu grasi og hreinum þvottinum. Yndislegt.

Þegar það er frostköld vetrarnótt, stjörnubjart og norðurljós. Tunglið sendir kalda geisla yfir landið og það er svo hljótt, svo hljótt. Yndislegt.

Þegar það kemur frábært lag í útvarpinu ákkúrat þegar ég þarf á því að halda til að hrista við mér. Get dansað eins og vitleysingur og gólað með textanum því það er enginn heima. Yndislegt.

Þessi atriði og fleiri af þessum toga gera það að verkum að ég get haldið áfram í lífsbaráttunni, dag eftir dag, því þau eru svo fyllilega þess virði að bíða eftir þeim. Og ef maður er óþolinmóður og nennir ekki að bíða þá getur maður skapað sína litlu hamingjustund með því að kveikja á kerti, horfa í logann og hugsa um allar þessar hamingjustundir í lífinu, um alla góðu manneskjurnar sem hafa orðið á vegi manns og þær sem eru enn með manni, um allar manneskjurnar sem maður á eftir að hitta og allt sem maður á eftir að upplifa. Það er GOTT að vera til, þrátt fyrir allt harkið í hinum gráa hversdagsleika.